Marnix werd met de helm op geboren, dus was al meteen heel speciaal en dat wist en besefte hij ook heel erg goed.
Hij was niet zo sterk in het begin en had dus extra zorg nodig, daardoor ontwikkelde hij een zeer hechte band met mama.
Hij mocht daardoor mee op een prachtige bootreis met zijn vader die eerste stuurman was, en samen met mam kreeg hij alle aandacht, de reis ging overal naar toe, naar Griekenland en andere landen, zo stond hij al vroeg op de mooiste plekken ter wereld.

Toen hij opgroeide kregen wij ook een hele hechte band met elkaar. Wat mij in hem aantrok was dat hij net zo gek en apart kon doen als ik, en ook geloofde dat er meer was dan men kon zien omdat hij steeds zaken al voorvoelde voordat ze gebeurden. Maar ook mij voelde hij telepathisch aan.
Toen ik net uitelkaar was, en ik als alleenstaande moeder met drie hele kleine kinderen alle boodschappen per fiets moest doen, gebeurde er iets wonderlijks...
Ik was bij een vriendin die vrij mediamiek was en die vertelde mij: “eigenlijk heb je gewoon een auto nodig, dan ben je niet meer zo uitgeput van al dat gesjouw.”
Toen werd ze opeens heel stil en zei daarna: “als je thuis komt moet je je antwoordapparaat afluisteren want er staat een bericht voor je op. Voor vrijdag heb jij een auto.”
Thuisgekomen beluisterde ik de enige boodschap die erop stond, die was van Marnix: “Wendela, ik heb een hele goedkope goede auto voor je van een vriend, die kun je op donderdag komen ophalen”
Dat was Marnix ten voeten uit, als je echt wat nodig had, dan belde hij je al op, en stond hij al in de winkel met dat product zonder dat ik aan hem verteld had dat ik dat nodig had.

Als hij het moeilijk had omdat hij weer aanvoelde hoe de dingen die hem overkwamen in elkaar zatten, maar dat aan niemand kwijt kon omdat mensen dat eng of raar vonden, dan belde hij mij op, want hij wist dat ik niets raar vond omdat ik net als hem was daarin.

Zo heb ik hem door heel wat moeilijke stukken heen geloosd, want hij kon soms erg pessimistisch zijn van hoe de mensheid met elkaar omging, daar kon hij soms diep in wegzakken... Maar dan tilde ik hem daar weer bovenuit, en ging hij weer verder op zijn pad, waarin hij vooral veel vrijheid en ruimte nodig had voor zichzelf.
Aan de andere kant was niets te gek voor hem, hij belde mij op de meest aparte tijden, en dan riep hij enthousiast: “kom op, het wordt mooi weer! we gaan naar de boot!”.
Het avontuur wat mij het meeste bijstond, was toen hij mij weer eens uitnodigde, nadat ik de nacht er voor droomde dat ik alle kostbare bezittingen van ons moest redden en op een hoger gedeelte moest neerzetten, en ik voor het eerst niet zeker wist of ik deze keer wel met hem mee wilde.
Tijdens deze tocht, doordat het gasfornuis niet goed werkte en er dus een goedkoop los brandertje gebruikt moest worden, gaf die helaas een enorme steekvlam waar door er bijna brand uitbrak aan boord, en Marnix dacht dat te kunnen redden door er water over heen te gooien, wat dus niet werkte.
Ondertussen raakten wij met de boot een scherp voorwerp op de bodem, waardoor er binnen in de boot heel geleidelijk een spuitende fontein verscheen, en mijn droom dus nu in realiteit uitgevoerd moest worden: "alle kostbare spullen aan dek!"
Nadat twee avonturiers naar de bodem doken en het gat met een doek vol motorvet dicht stopten, met als extra bescherming een groot dekzeil vast gebonden om de boot heen met touwen, vaarden we heel snel door alle sluizen naar de rederij.
Daar werd de boot opgetakeld, en moesten wij een paar nachten via een hele hoge wankele ladder de boot op en af om te koken en te slapen. maar wat hadden we een lol hier om, en we maakte meteen heel veel vrienden bij die rederij.
Natuurlijk repareerde hij zelf de boot, en dat leverde hem weer een grote besparing op bij de verzekering, waardoor hij extra geld had om vele male betere elektriciteit aan te laten leggen in de boot. een echte win win situatie!

Toen ik hoorde dat mijn broer ongeneselijke longkanker had, werd ik verscheurd door verdriet omdat hij ook zo’n levensgenieter was, en ik besefte dat ik hem kwijt ging raken, mijn heerlijke gekke broertje.
Na de tweede chemo ging het opeens helemaal mis en kwamen al zijn angsten en boosheid er op een verwoestende manier naar iedereen uit.
Zelfs naar mij toe, zijn lievelingszusje die altijd voor hem klaar had gestaan, waren de acties zeer heftig.
Als genezer wist ik dat dit door de chemo was ontstaan, maar in mijn hart had ik het er vreselijk moeilijk mee. Het voelde alsof ik hem nu al kwijt raakte, en hij had niet eens door wat er eigenlijk gebeurde met hem.
Het Duitse spreekwoord: “was sich liebt, neckt sich” was wel heel erg van toepassing.
Maar op zijn verjaardag besloot ik de haat met liefde te omsingelen, en vielen we elkaar in tranen in de armen.
Daarna was alles weer goed, stonden we weer heel dicht bij elkaar en hebben we de laatste maanden lief en leed samen gedeeld, tot op het einde toe.
Razendsnel werd je zieker en zieker, kon je nauwelijks nog spreken en gleed je weg in een heel diep coma waarin je niet meer bereikbaar was voor ons en de artsen.

Uiteindelijk na vele familie gesprekken hebben we met zijn allen moeten besluiten dat de grootste daad van liefde voor jou was,
dat we je nu vrij zouden maken van alle slangen,
en dat we je los moesten laten naar een beter leven daar boven,
waar je lichamelijk alles weer kunt, en bevrijdt bent van een uitzicht loos lijden.
Ik hou oneindig veel van je Marnix, en weet dat we elkaar weer zullen zien.

Je zus, Wendela.